ΑΙΩΝΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

ΑΙΩΝΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Αγάπη, Ιούδα εσύ ψυχής βασανισμένης!
Εσύ της πόρνης της βαμμένης μαστροπέ, Ζωή!
Τα ψεύδη τα αισχρότερα -μ’ αυτά η καρδιά σου είναι γεμάτη-
τον κόκκινο των χειλιών σου κύλινδρο υπέρμετρα φωτίζουν.
Έχει αυτός επάνω του γραμμένο το μυστικό του πόνου μας,
θνητών δεινών που εσύ απαθανάτισες,
σοφία, που χάρη στην αρχαία προδοσία σου
γύρισε πίσω στη ζωή απ’ τ’ αβαθή νερά της Λήθης.

Μακριά! Γνωρίζω την εξάντληση, τα πυρετώδη
τα φιλιά που ’ναι φτιαγμένα απ’ την παλιά του κόσμου σκόνη
με φωτιά που τρέφει την έβδομη την κόλαση παντοτινά!
Ο τάφος θα ’ναι κλίνη πιο απαλή απ’ τη δική σου,
αν και τριγύρω στην καρδιά μου ρίζες από τσουκνίδες πλέκονται,
τυλιγμένες στην αρχαία τους ροπή για πόθο.

Amor Aeternalis

O Love, thou Judas of the martyred soul!

Thou pandar to the painted harlot, Life !

The rankest lies wherewith thy heart is rife

Too fulsomely illume thy lips' red scroll,

Whereon is writ the secret of our dole,

Of mortal woes immortalized by thee,

And wisdom, through thine olden perfidy,

Drawn back to life from some Lethean shoal.

Away! I know the weariness and fever

Kisses compounded of the world's old dust

With fire that feeds the seventh hell for ever!

The grave shall keep a gentler couch than thine,

Though round my heart the roots of nettles twine,

Wreathed in the ancient attitude of lust.