ΤΟ ΦΟΡΤΙΟ ΤΩΝ ΗΛΙΩΝ

ΤΟ ΦΟΡΤΙΟ ΤΩΝ ΗΛΙΩΝ

Ποιος είναι ο λόγος για το φορτίο και τον μόχθο σου, Ήλιε;
Γυρνώντας στους απόκρημνους και κοίλους ουρανούς μακριά
οι κόσμοι σου σε καθυστερούν, που άλλοτε ήσουν ένα αστέρι,
γοργό με τη λευκή ταχύτητα πολλών αστέρων πιο μοναχικών.
Σπρώχνοντας δυνατά, οι παλμοί σου τρέχουν,
διογκωμένοι με φωτιές προσπάθειας. Δεν θα σε ξεπεράσει
ο Μιζάρ κι οι ήλιοι του Αλγκεμπάρ;
Κι ελπίζεις να πλησιάσεις τον Προκύωνα;

Όμως, εσύ και αυτοί, οι πιο αστρικοί σου γείτονες,
που σ’ υπερβαίνουν, πάντα κοπιάζουν -αν και μακριά
και μ’ άνιση ταχύτητα- μέσα στον ίδιο
μαύρο λαβύρινθο της νύχτας και του χρόνου,
όπου όλοι θα κερδίσουν -αν και χωρίς κανένα δρόμο, ούτε ένδειξη-
την άδεια καρδιά, την αόριστη και επιλήσμονα, απ’ όπου ήρθαν.



The Burden of the Suns

Wherefore thy burden and thy toil, O Sun?
Borne up the steep and hollow heavens afar
Thy worlds retard thee, who wert else a star,
Swift with white speed of many a lonelier one;
And heaving mightily, thy pulses run,
Swollen with fires of effort. Shall Mizar
Not pass thee, or the suns of Algebar?
And hopest thou to close with Procyon?

Howbeit, thou and these, thy starrier kin,
Transcending thee, strain ever, tho apart
And with unequal speed, within the same
Black maze of night and Time, where all shall win,
Tho with no path, nor clue, the hollow heart,
Uncompassed and oblivious, whence they came.