ΔΩΣ’ ΜΟΥ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΟΥ

ΔΩΣ’ ΜΟΥ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΟΥ

Δώσ’ μου τα χείλη σου.
Σαν κόκκινο του Παραδείσου φρούτο
που μεγάλωσε πριν φράξουνε οι πύλες,
καιν πάνω στα μάτια μου.
Ή σαν λουλούδια κόκκινα,
απ’ όπου στάζει δηλητήριο γλυκό, λεπτό.
Ή βυσσινί κοσμήματα, κρύα και σκληρά,
που φίλησα απ’ τον πόθο μου,
θα λιώσουν μαγικά σε οίνο και φωτιά
σε οίνο πέρα απ’ τον οίνο των επίγειων ωρών
και σε φωτιά
πιο δυνατή απ’ τη φωτιά του ουρανού με τα πολλά τ’ αστέρια.
Δώσ’ μου τα χείλη σου:
σαν έβαλες το επιχρυσωμένο στόμα σου στο στόμα μου,
ούτε γιατρικό, ούτε παυσίπονο,
ούτε κηρήθρα που κεχριμπαρένιο μέλι στάζει.
ούτε βάλτος πνιγμένος κάτω από τον έρημο ουρανό,
ούτε όλο το πράσινο, πικρό κρασί της θάλασσας,
ούτε σταγόνες Λήθης, ούτε Παραδείσου
ούτε καθένα, ούτε όλα αυτά μαζί,
θα αφαιρέσουν τη γεύση της φωτιάς και του κρασιού
που ’χουν τα χείλη σου αφήσει στα δικά μου.

Give Me Your Lips

Give me your lips:

Like to some scarlet fruit of Paradise

That grew before the gates were barred,

They burn upon my eyes;

Or like to scarlet flowers,

Wherefrom a sweet and subtle poison drips;

Or crimson jewels, cold and hard,

That kissed of my desire,

Shall magically melt to wine and fire

To wine beyond the wine of earthly hours

To fire

More than the fire of heavens many-starred.

Give me your lips:

When you have laid your vermeil mouth on mine,

No draught, no anodyne,

Nor comb wherefrom the amber honey drips;

No marsh drunk beneath the desert skies,

Nor all the green and bitter wine of seas;

No dews of Lethe nor of Paradise

Not one, nor all of these,

Shall take away the taste of fire and wine

Your lips have left on mine.