Η ΑΡΧΑΙΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Η ΑΡΧΑΙΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Ω γιγαντιαία αστέρια, που είστε γεννημένα απ’ το αιώνιο φως,
φλόγες φτερωτές που μ’ αυτές είν’ το κενό σπαρμένο,
ωσάν προφήτες αγνώστου Θεού
το Νόμο με φως ερμηνεύετε!

Αν είχαμε μοναχά την όραση να δούμε και να εννοήσουμε,
οι αναρίθμητες φωτιές σας θα ’ταν διαυγείς σαν γλώσσα
για να μας πουν όλα εκείνα που ματαίως ψάξαμε.
Η αναζήτηση θα έφτανε στο τέλος της. 

Ω πιο νέοι κόσμοι, που η  ακούραστη η πτήση σας
με ζήλο αναρριχάται τα βάθη τα απότομα, τ’ απεριόριστα.
Ω μαραζωμένοι πλανήτες, που αδιόρατα έρπουν 
σε τροχιές βυθισμένες στη νύχτα.

Εξίσου παραπαίετε σε σκότος αδιάπτωτο
που την αθάνατη σκεπάζει αλήθεια, ώστε εσείς να μην την βρίσκετε.
Εξίσου για σας οι φλεγόμενοι ήλιοι είναι τυφλοί,
και το φως δεν μπορεί να φωτίσει.

Γιατί η Ζωή, της οποίας τα μάτια θέλουν σαν του Θεού να γίνουν
και θα μπορούσε να δει την υπέρτατη στ’ άστρα εκδηλωμένη αλήθεια,
πρέπει να ατενίζει με βλέμμα αμετάβλητο όπως ο Χρόνος,
ευρύ όπως το Άπειρο.



The Ancient Quest

O giant stars, born of eternal light,
O winged flames wherewith the void is sown,
As dreadful prophets of a God unknown,
Ye speak the law in light!

Had we but sight to see and comprehend,
Your countless fires were as a language plain
To tell us all that we have sought in vain;
The quest were at an end.

O younger worlds, whose tireless-pinioned flight
Climbs eagerly the sheer and topless deep!
O shrivelled planets that obscurely creep
On orbits sunk in night!

Alike ye falter in unceasing gloom
That shrouds the deathless Truth ye may not find;
Alike for ye the flaming suns are blind,
And light may not illume.

For Life whose God-ambitious eyes would see
The stallar-manifested truth sublime,
Must gaze with sight immutable as Time,
Large as Infinity.