ΑΝΤΕΡΩΣ

ΑΝΤΕΡΩΣ

Ποια φωνή, εκδικητικέ Αντέρωτα,
σε κάλεσε από τον άσπαρτο αγριότοπο;
Σκοτεινέ σπορέα της ήρας του χαμού
ανάμεσα στη σοδειά του αγρού της αγάπης!
Ποιο στόμα, πένθιμε Αντέρωτα,
πρέπει να φάει τον καρπό που δίνουνε οι εποχές;

Το άγγιγμά σου, θανάσιμε Αντέρωτα,
έχει μαράνει τη σαπφική τη δάφνη
και τα φτερά σου έριξαν τη νύχτα τους πέρα ως πέρα
στο ρολόι του Κρόνιου έτους μας.
Το κυπαρίσσι, θλιβερέ Αντέρωτα,
έγινε πιο σκοτεινό όταν πλησίασες. . .

Εραστή, τη μαύρη προσευχή σου ανακάλεσε,
εσύ που φώναξες τον απειλητικό Αντέρωτα!
Στεφανώσου με τσουκνίδες, γονάτισε και ακούμπησε
το μέτωπό σου από κοντά πάνω στο βωμό της αγάπης,
προσευχήσου στον Έρωτα που αναχωρεί
ενάντια στην οργή του Αντέρωτα.

Anteros

What voice, O vengeful Anteros,
Has called thee from the seedless weald ?—
Dark sower of the tares of loss
Amid the foison of love's field!
What mouth, O mournful Anteros,
Must eat the grain the seasons yield?

Thy touch, O mortal Anteros,
Has turned the sapphic laurel sere,
Thy wings have cast their night across
The dial of our Saturnian year,
The cypress, O sad Anteros,
Grew darker when thou drewest near. . . .

O lover, thy black prayer unsay,
Who called on baleful Anteros!
Crown thee with nettles, kneel, and lay
Thy brows upon love's altar close,
To the departing Eros pray
Against the wrath of Anteros.