ΜΙΑ ΕΝΤΟΛΗ

ΜΙΑ ΕΝΤΟΛΗ

Με λόγια από ελεφαντόδοντο,
από χαλκό, από έβενο,
από αλάβαστρο, μάρμαρο, χάλυβα και χρυσό,
η ομορφιά του ορατού εκφράζεται.

Πώς, πώς με αυτά να εκφραστεί
η αόρατη Ωραιότητα;
Λαμπρότητα και φως και αρμονία και ήχο
η καρδιά έχει αισθανθεί, μα η αίσθηση ποτέ δεν έχει βρει.

Όχι λόγια λαμπρά από πέτρα,
αλλά σκιά και σύννεφο μόνο-
αυτά θα αναζητεί αιώνια ο ποιητής,
που οι στίχοι του θα χαράξουν του Μυστηρίου τη μάσκα



A Precept

With words of ivory,
Of bronze, of ebony,.
Of alabaster, marble, steel and gold,
The beauty of the visible is told.

How, how with these express
The unseen Loveliness—
Splendor and light and harmony and sound
The heart has felt, the sense has never found ?

No shining words of stone—
Shadow and cloud alone—
These shall the poet seek eternally,
Whose lines would carve the mask of Mystery.