ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Η αγάπη μου είναι η φλόγα αδιάπτωτου φθινόπωρου,
η αναλαμπή άφθαρτων φύλλων
σε μία έκσταση μακάριου χώρου και φωτός.
Είναι η επιμονή των λουλουδιών, ψηλών κι αφρόντιστων,
κι ανέμων που κουβαλούν τα βάλσαμα καλοκαιριού φευγάτου
σε μια κοιλάδα, απαθή κι απόμερη,
όπου θα έρθεις και θα περιπλανηθείς γαλήνια,
λησμονώντας τους δίχως ρόδα κήπους-
Σε μια κοιλάδα ήσυχη,
όπου θα σ’ οδηγούν αμπέλια στο χρώμα του αίματος, το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο
όπου θα σε τυλίγουν δάση χρυσά και λόφοι
και θ’ ατενίζεις λίμνες από μπρούντζο διαυγή
και μαύρο οπάλιο-
Κοιτώντας το πεύκο να ανηφορίζει
κι ιτιές που καίγονται κεχριμπαρένιες 
με φόντο τ’ ονειρώδες μωβ βουνών αόριστα αιωρούμενων
μέσα στα όρια τα θαμπά του ουρανού.


Amor Autumnalis

My love is the flame of an unfading autumn,
It is the flare of unconsuming leaves
In an ecstasy of halcyonian space and light;
It is the lingering of tall, untended flowers
And winds that bear the balsams of flown summer
In a valley-land, oblivious and secluded,
Where you shall come and wander tranquilly,
Forgetful of the roseless gardens--
In a quiet valley-land
Where vine to sanguine-colored vine shall lead you on,
Where golden woods and hills shall fold you in,
And you shall peer on pools of lucid bronze
And of black opal--
On vistas of the climbing pine,
And amber willows burning
Against the dreamful mauve of mountains floating vaguely
Within the skies' faint fringes.